Gisteren was het eindelijk zo ver! De hele voormiddag rushen en doen om alles klaar te hebben, van Florians bedje tot Hannelores onderbroekskes en natuurlijk onze eigen spullen ook! Tegen 13u20 vertrokken naar school met een overvolle auto en na Hannelore te hebben opgepikt "straight to Adelaide" (Zo'n 750 km.)
Ik was natuurlijk weer zoals een klein manneke dat voor het eerst een ballon zag, enorm opgewonden...Neen, niet op die manier :)
Een nieuwe staat, nieuwe omgeving, nieuwe dingen te ontdekken...Ik zou voor minder zot worden! Bon, hier in Australië is het echt supergrappig! Waar je bij ons een gps of kaart zou nodig hebben ga je hier vanuit Melbourne links, dan 750 km rechtdoor en dan rechts. Da's echt megagrappig! 1 lange baan met 2 baanvakken, één om te gaan en één om terug te keren, zo simpel is het!
De trip zelf was heerlijk, naast het geblijt en gemekker op de achterbank, maar dat nam ik er graag bij!
Ik weet niet direct hoe ik het moet beschrijven en het feit is dat ik het allemaal met m'n eigen ogen gezien heb, wat hier met alles wat ik zal zien zo zal zijn natuurlijk. Het is dan des te moeilijker om dat allemaal te beschrijven maar ik probeer. Op een bepaald moment rijd je de stad uit en dan is er precies ineens een grens met de natuur. Zo ver als je kan zien zijn er uitgestrekte "plains" en Broccolibomen, zo noem ik ze toch omdat ze er zo uitzien! Je mag steeds 100 km per uur rijden (in de staat Victoria) en af en toe moet je dan eens afremmen tot 60 omdat je een "dorp" (lees 4 huizen) passeert en de volgende 100 km weer niets tegenkomt. Is echt machtig om mee te maken...gewoon pure natuur, in de verste verte geen auto voor je of achter je, alleen de weg en voor de rest niets. Het is raar om dit hier zo neer te schrijven, je moet het gewoon zien om te voelen wat ik voelde! Na 2 kleine tussenstops, één om de stront van Florian z'n billen te schrapen en één om te eten, zijn we na een dikke 8 toegekomen in Adelaide. Het gevaarlijke deel hebben we gelukkig overleefd...er zijn namelijk jaarlijks verschillende ongevallen rond het uur van zonsondergang. Dan worden de kangoeroes namelijk actief en durven ze wel eens over de weg huppelen. En als je zo'n rode kangoeroe van 2 meter meepakt kan ik je meegeven dat je er wss zelf ook niet levend uitkomt. We hebben wel een aantal kadavers zien liggen naast de weg (spijtig genoeg) maar zelf geen beestjes omvergeblazen!
Eindelijk Adelaide, een lekkere frisse pint naar achter gekapt, kennis gemaakt met Mark en horizontaal gaan liggen want zo'n autoreisje is best vermoeiend!
Na Melbourne, Victoria nu Adelaide, South Australia!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Broer, ik ken ondertussen dat gevoel ook dat je ergens rondtoert en gedurende ettelijke tientallen of honderden meters geen huis ziet. Wij hebben hetzelfde meegemaakt in de VS, onder meer in Death Valley, maar ook nog op andere plaatsen en in andere staten. Als je dan uitstapt uit je wagen, merk je hoe muisstil het is. Heerlijk gevoel. net of je even totaal ergens anders bent, weg van alle drukte, één met de natuur. Trouwens, je hebt nog steeds de foto's van onze reis niet gezien e. Ik tracht een cd'tje te prepareren met foto's van de reis en de trouw en deze je op te sturen. Probleem is dat alle foto's nu op een externe harde schijf staan en ik deze niet meer gelezen krijg :-s
Een reactie posten